Będziesz mi w stanie kiedyś wybaczyć?

Hej! Dziś dodaje jednorazówkę – jednoczęściowe opowiadanie. Wiem, że długie przerwy w pisaniu mi nie służą, ale mam nadzieje, że jest do przeżycia. Komentujcie!

Ostatnie miesiące były dla mnie okropnym koszmarem! Oczywiście na początku było wspaniale – ja, Maks i ślub, który był jak z bajki… Potem jak to w bajkach bywa – dramat! Olga, dziecko, nasze rozstanie. To wszystko działo się tak szybko. Normalni ludzie dawno stwierdzili, że nasz związek nie ma szansy na przetrwanie. Przyznam się, że z początku też tak pomyślałam, dlatego stwierdziłam, że najlepszym sposobem jest wyjazd do Warszawy, aby odpocząć od rzeczywistości, od Maksa, który nalegał, żebym została. Nie zrozumiał, że potrzebuje czasu, w końcu jestem KOBIETĄ! Nie potrafię przejść do porządku dziennego po tym jak powiedział mi, że będzie miał dziecko z inną. Nie jestem stworzona do życia w trójkącie, a właściwie to w czworokącie. Wszystko zmieniło się w dniu, gdy zadzwoniła do mnie Beata – moja kochana siostrzyczka. Opowiedziała o wszystkim, co działo się w Toruniu, oj działo się działo. Olga urodziła przedwcześnie synka – no to moje gratulacje! Ale to nie było najważniejsze… Wyniki testów na ojcostwo nie wykazały ŻADNEGO pokrewieństwa między Maksem, a synem Olgi! Muszę tam wrócić!

>< 

Obrałam kierunek – Toruń. Zachowuje się jak jakaś wariatka! Co nagle pójdę do niego i zacznę go pocieszać?! Wiem tylko, że takiej szansy od losu mogę już nie dostać. Czasem warto zawalczyć o swoje… Mam nadzieję, że uda nam się znów by razem, tylko czy Maks też tego chce? Przecież przysięgałam mu przed ołtarzem, że go nie opuszczę. Pojawił się pierwszy problem, a ja uciekłam. Jak mogłam być taka głupia?! Zawiodłam go, przede wszystkim, jako żona. A tak mówiłam na niego, gdy wyjechał do Somalii, a teraz zrobiłam dokładnie to samo! Jestem żałosna….

>< 

Muszę z nią porozmawiać… Nie potrafię bez niej żyć! Wiem, że to może głupio zabrzmi, ale cieszę się, że to nie moje dziecko. To znaczy chciałbym mieć dziecko i to bardzo, ale tylko i wyłącznie z Alicją. Tylko, żeby spełnić to marzenie muszę sprowadzić ją do Torunia, a jak nie to ja się wprowadzam do Warszawy! Powinienem spakować najpierw walizki, gdybym musiał tam zostać. Oby nie!

>< 

Już od jakiś 40 minut siedzę pod mieszkaniem Maksa Kellera – mojego męża. Jak to ładnie brzmi! A co jeżeli zażąda rozwodu? Nie mogę tak myśleć, muszę w końcu nacisnąć ten cholerny dzwonek! O drzwi się otwierają, a zza nich wyjawia się Maks z walizką. O nie! Wyjeżdża?!

 - Alicja? – zapytał z niedowierzaniem.

- Przepraszam, wychodziłeś, ja nie powinnam…- powiedziałam i zaczęłam się oddalać, ale on wyminął walizkę i podążył za mną. Nagle napotkałam przeszkodę – ściana. Idiotka! Stał tak blisko, a nasze usta dzieliły minimetry.

- Może wejdziemy do środka? – czar prysł! Jeszcze chwila, a byśmy nie mogli się od siebie oderwać. Kurde! Ja to mam szczęście do niezręcznych sytuacji…

- Jasne – odpowiedziałam.

Po chwili siedziałam w salonie i czekałam, aż Maks wróci z kuchni. Poszedł niby po herbatę, ale wiem, że pewnie bije się teraz z własnymi myślami. O idzie! Usiadł obok mnie czekając jak zacznę mówić.

- Słyszałam o tym, co się stało w Toruniu, jak mnie nie było…Przykro mi, naprawdę – powiedziałam i położyłam rękę na jego ramieniu, ale natychmiast ją zdjęłam, nie mogłabym z nim rozmawiać, dotykając go. To nie ułatwiłoby skupienia się nad tym, co mówię.

- Tobie jest przykro? To mi jest przykro, albo nie, ja jestem wściekły! Pozwoliłem ci odejść i skupiłem się na dziecku, które nie było moje! – mówił podniesionym tonem.

- Skąd mogłeś wiedzieć? To wszystko, to tylko i wyłącznie moja wina. Parę miesięcy temu ci coś obiecałam, była to obietnica do końca życia – ja złamałam ją po zaledwie 2 miesiącach. Uciekłam przed problemem, zawiodłam cię – w moich oczach pojawiły się łzy.

- Alicja, o czym ty mówisz?

- Kim jest żona, która tak łatwo odpuszcza, nie walczy? Jestem nic nie warta, jestem…żałosna – teraz płakałam, wręcz histeryzowałam, ale Maks natychmiast zagarnął mnie w swoje ramiona, powtarzając, że wszystko będzie dobrze.

- Nie płacz, proszę cię – mówił spokojnym głosem. Po chwili nie miałam już nawet siły, żeby płakać.

- A wiesz, dlaczego tak trudno mi było z tym pogodzić? Bo to ja chciałam dać to ci dziecko, to pierwsze dziecko… - kontynuowałam.

- Ala, kochanie – zorientował się, co powiedział. – Przepraszam, to był odruch, nie powinienem…- tłumaczył się skrępowany.

- Mógłbyś to powiedzieć jeszcze raz? – zapytałam z tymi iskierkami szczęścia w oczach.

- Kochanie… - zawahał się. – Będziemy mieli dziecko, ale nie jedno, całą gromadkę, – jeśli tylko będziesz chciała – powiedział z taką czułością w głosie.

- Będziesz mi w stanie kiedyś wybaczyć? – spytałam niedowierzając.

- Ja? Ja nie mam ci, czego wybaczać – stwierdził i delikatnie musnął moje usta, a ja znacznie pogłębiłam pocałunek. Po chwili oderwał się ode mnie. Zrobiłam oburzoną minkę. – Wiem, w jakim to kierunku zmierza – powiedział z zadziornym uśmieszkiem, – ale jeżeli teraz tego nie przerwiemy, jutro będziemy niewyspani – wskazał na zegarek, na którym widniała godzina 23:43.

- Powiedzmy, że zgadzam się na twoje warunki, ale najpierw powiesz mi, dokąd się wybierałeś – spojrzałam na walizkę stojącą w kącie.

- Ehhh… do ciebie – spojrzał mi prosto w oczy. – Musiałem się przygotować na ewentualną przeprowadzkę, gdybyś nie chciała wróci ze mną do Torunia.

- Wiesz, że cię kocham?

- Pomyślmy… - udawał, że się zastanawia – Mam trochę wątpliwości, czy mogłabyś je rozwiać?

- Kocham cię, kocham cię, kocham cię – mówiłam po każdym czułym pocałunku.

- Wystarczy – powiedział z uśmiechem – a teraz…

- A teraz…. – kokietowałam go, „przypadkowo” go dotykając.

- Przestań – starał się powiedzieć poważnie, ale wiedziałam, że zaraz się zacznie śmiać. – A teraz grzecznie pójdziemy spać.

- Maks… - wypowiedziałam przeciągle jego imię i zrobiłam słodką minkę.

- No dobra. Wspólny prysznic?

- Z tobą? Zawsze.