Po prostu bądź cz.2

Maks wybiegł ze szpitala jak opętany. Znał ją za dobrze, żeby nie wiedzieć gdzie pobiegła. Zawsze się tam ukrywała, kiedy miała problem. Nie pomylił się. Siedziała, w tajemniczym lasku niedaleko jego domu, przez który chodzili do pracy, szczęśliwi, zakochani. Skulona w kłębek, płakała, zbyt dużo wrażeń sprawiło, że nawet nie zdążyła przebrać się z lekarskiego kitlu. Rozmazany makijaż, poczochrane włosy, a mimo to wglądała dla niego najpiękniej na świecie. Tak bardzo brakowało mu jej w Somalii, jej czekoladowych oczu, jej pięknych aksamitnych dłoni, całej Alicji, niegdyś jego Ali. Powolnym krokiem szedł w jej kierunku, uklęknął i założył niesforny kosmyk jej włosów za ucho.

- Przepraszam – powiedział kojącym głosem, uniósł jej podbródek do góry i wymusił spojrzenie. – Przepraszam, że nie byłem w stanie uwierzyć w to, co mi mówisz. Mama powiedziała mi o wszystkim, gdybym mógł cofnąć czas…

- Ale nie możesz – przerwała mu.

- Wiem, mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz – musnął palcami jej zaczerwieniony policzek, po czym zaczął wstawać. Złapała go za rękę.

- Zostań, proszę…- powiedziała i lekko się uśmiechnęła. – Maks, nie cofniemy już czasu, nie marnujmy go – stwierdziła i jak najmocniej wtuliła się w Kellera, mocząc mu koszule.

Przytulali się 10, 15, 40 minut, czas nie był ważny. Liczyli się tylko oni i miłość, która przetrwała tak ciężką próbę oraz pytanie czy przetrwa następną. To, że był tak blisko wywołało u niej kolejną fale płaczu. Maks widząc jak cierpi najważniejsza kobieta w jego życiu, czuł się jeszcze bardziej winny całej tej sytuacji. W końcu gdyby uwierzył, nie wyjechał do tej pory byliby razem być może, jako małżeństwo. Mimo wszystko był szczęśliwy, że jest tutaj razem z nią, trzyma ją w ramionach i szepcze, że wszystko będzie dobrze, Nagle Szymańska odsunęła się od niego, patrząc w jego czekoladowe tęczówki.

- Wiesz jak cholernie za tobą tęskniłam? – spytała.

- Wiem.

- Wiesz jak się o ciebie bałam każdego dnia? – ponownie zadała pytanie.

- Wiem. Wiesz jak strasznie cię kocham?

- Wiem, ja ciebie też – powiedziała, a następnie lekko musnęła jego wargi.

Taka krótka wymiana zdań, a dla nich znaczyła tak wiele… Mimo to wiedzieli, że przed nimi poważna rozmowa.